سالمندان فرسوده
باهاتیم:عموم ما ایرانیان درزمینهٔ پایش و نگهداری بسیار ضعیف عمل می کنیم . فرقی هم نمی‌کند که چه چیز جاندار و بی‌جانی را در دست داشته باشیم.. از لباس گرفته تا وسایل خانه و حتی خود خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم. در این سال‌ها بسیار دیده‌ام که تنها موردی که به جان هم‌وطنانم بسته و خوب نگهداری‌اش می‌کنند، خودروی سواری‌شان است و بس! در حدی که گاهی تا مدت‌ها روکش‌های صندلی و ضربه‌گیرهای بدنه اتومبیل روی آن قرار دارد و در سرما و گرما روی این روکش‌ها می‌نشینند و حواسشان هست مبادا ضربه‌ای به خودرو وارد شود!
ولی در مورد خود و جسم و روحشان این‌طور عمل نمی‌کنند.معمولاً تا وقتی درست‌وحسابی مریض نشده‌اند به پزشک متخصص مراجعه نمی‌کنند. چند روزی بیماری را پشت گوش می‌اندازند( لابد با این ایده که خودش خوب میشه!) بعد می‌روند سراغ داروهایی که مشخص نیست از چه زمانی در جعبه داروها و یخچال خانه و … باقی‌مانده و با توجه به حدسیات خودشان و تطبیق نشانه‌های بیماری با تجربیات پیشین و گاهی هم کمک گرفتن از سایت‌های اینترنتی شروع به خوددرمانی می‌کنند.در مرحله بعد به نزدیک‌ترین داروخانه مراجعه کرده و جند تا داروی بدون نسخه می‌خرند و به ادامه خوددرمانی می‌پردازند. البته ممکن است از دستشان در برود و مشورتی هم با دکتر داروخانه داشته باشند. تازه این در صورتی است که قبل از داروخانه، مغازه عطاری سر راهشان نباشد!
همه این‌ها با این عقیده انجام می‌شود که پزشکان متخصص و مسئولان آزمایشگاه‌ها و … همگی در یک حرکت هماهنگ قصد خالی کردن جیب ملت رادارند و تا حد ممکن نباید به آن‌ها مراجعه کرد. این عقیده به‌خصوص در نسل‌های پیشین بسیار به چشم می‌خورد و البته نتیجه‌اش هم به‌خوبی قابل‌مشاهده است.سالمندانی که جسمی فرسوده و روحی فرسوده‌تر دارند. لازم به گفتن نیست که مراجعه به روانشناس و روان‌پزشک خود حدیث مفصلی است که اساساً در قاموس اغلب نسل‌های پیشین ما نمی‌گنجد.
این سالمندان که عمری زندگی را بر خود سخت گرفته‌اند و به جسم و روحشان بی‌توجه بوده‌اند، دوران پیری سختی را تجربه می‌کنند . دورانی که نه‌تنها برای خود سالمند سخت و طاقت فرساست بلکه باعث زحمت فراوان برای فرزندانش هم می‌شود و منابع مالی خانواده را می‌بلعد. . از خیلی‌ها گذشته ولی برای کسانی که در آستانه ورود به دوره پیش سالمندی هستند هنوز وقت هست تا به سلامت خود برسند. این روزها وضعیت به‌گونه‌ای است که واقعاً نمی‌شود به کسی برای همه عمر امید بست. فرزندان یا دغدغه تأمین معیشت و کار وزندگی خود را دارند و یا مهاجرت کرده‌اند و به دنبال آرزوهایشان رفته‌اند و یا در حال تحصیل‌اند و هزار مشکل و گرفتاری دیگر. توقع اینکه کل افراد خانواده اموراتشان را بر اساس رسیدگی به بزرگ‌ترهای خود برنامه‌ریزی کنند، انتظاری است بس عبث و بیهوده، پس به‌داد خودتان برسید . ورزش کنید و غذای خوب بخورید . به‌موقع چکاب شوید و از درمان روح خودتان هم غافل نباشید.فقط و فقط به فکر فرزندانتان نباشید .مسافرت بروید و خوش بگذرانید و از زندگی لذت ببرید.
