ازدواج سالمندان را جدی بگیریم
یکی از تلخ‌ترین و دردناک‌ترین تجربه‌ها در دوره سالمندی “تنهایی” است.شخصی را تصور کنید که یک خانواده پرجمعیت و گرم با همسری به‌غایت مهربان داشته باشد و پس از ازدواج فرزندان و کوچک شدن خانواده ناگهان همسرش را هم از دست بدهد! خانه‌ای که پر از بازی کودکان،رفت‌وآمد فامیل و هیاهوی روزانه و جشن شادی فراوان بوده به‌یک‌باره سوت‌وکور و خاموش می‌شود.این سکوت و تنهایی سخت‌ترین دوران زندگی آدم‌ها به‌حساب می‌آید .خصوصاً اگر این تنهایی برای مردان باشد.تنهایی مردانه را ازآن‌جهت گفتم که مادران به‌وقت تنهایی هنر دورهم جمع‌کردن فرزندان و پخت‌وپز و دوخت و دوز و گرم کردن محیط خانواده را دارند ولی مردان از این قاعده مستثنا هستند و از این حیث قابل‌ترحم‌ترند.چراکه بسیاری از مردان به دلیل مهربانی بیش‌ازحد همسران خویش حتی از انجام کارهای روزانه خود برنمی‌آیند!
از این حرف‌ها گذشته فرقی نمی‌کند چه مرد و چه زن وقتی تنها می‌شوند انواع و اقسام بیماری‌ها خصوصاً افسردگی و آلزایمر گویا در کمین آن‌ها نشسته است.کوتاه‌سخن این‌که ما فرزندان نباید به‌جای پدر و مادرمان تصمیم بگیریم.ما نباید جوری برخورد کنیم که ازدواج مجدد آن‌ها را تبدیل به یک تابوی دست‌نیافتنی کنیم.پدر و مادر آزادی عمل و تصمیم دارند، باید داشته باشند.آن‌ها برای خود همسر می‌خواهند.همسری که هیچ‌کس نمی‌تواند جایش را پر کند.همسر در این شرایط هم همسر است هم همدل.گوشی دارد برای شنیدن رازهای مگو.دلی دارد برای زدودن غم‌های روزگار .پس بیایید از امروز این تابو را بشکنیم با پدر و مادر خود یکدل شویم و برای زندگی بهتر او در این دوران سخت مرهم باشیم .همسران والدین شما حتماً به استحکام خانوادگی شما کمک خواهند کرد و مصائب دوران پیری را برایتان سهل‌تر خواهند کرد.آنانی که در این شرایط قرار دارند خوب می‌فهمند من چه می‌گویم.من سربسته و خلاصه گفتم تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…
محمدرضا عرب
